Świerzb u psów: Rodzaje, objawy i leczenie

Czy Twój pies nieustannie liże się i drapie? Czy zaczyna tracić sierść? Jeśli odpowiedź jest twierdząca – może mieć świerzb. Chociaż za swędzenie psa może odpowiadać wiele schorzeń, ważne jest, aby zapoznać się z faktami na temat świerzbu u psów. Świerzb jest chorobą, która, choć zwykle uleczalna, jest czasami zaraźliwa i może być groźna. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o świerzbie u psów i o tym, jak pomóc swojemu psu zmagającemu się ze swędzeniem.

Czym jest świerzb?

Ogólnie rzecz biorąc, świerzb jest chorobą skóry spowodowaną inwazją roztoczy. Są to małe pasożytnicze pajęczaki, które są blisko spokrewnione z kleszczami. Istnieją trzy główne rodzaje świerzbu, które dotykają psy: świerzb demodektyczny, który nie jest zaraźliwy, świerzb sarkoptyczny i cheyletiella – oba są zaraźliwe zarówno dla psów, jak i ludzi.

Świerzb demodektyczny

Ten rodzaj świerzbu jest spowodowany inwazją roztoczy z rodzaju Demodex, które żyją w skórze i mieszkach włosowych psa.

Roztocza Demodex można znaleźć w niewielkich ilościach u psów i ludzi, ale zwykle są one kontrolowane przez układ odpornościowy. Świerzb demodektyczny rozwija się, gdy układ odpornościowy nie jest w stanie powstrzymać rozmnażania się roztoczy, w którym to momencie rosnąca liczba roztoczy zaczyna powodować wypadanie sierści i swędzenie.

Może się to zdarzyć u psów z osłabionym układem odpornościowym, takich jak te cierpiące na niektóre nowotwory i infekcje, lub po prostu dlatego, że pies jest młody i jego układ odpornościowy wciąż się rozwija. Istnieją pewne rasy psów, takie jak Staffordshire i angielskie bull terriery, które są genetycznie predysponowane do występowania nużeńca, prawdopodobnie dlatego, że ich budowa genetyczna spowodowała osłabienie układu odpornościowego.

Biorąc to wszystko pod uwagę, można zrozumieć, dlaczego nużeńce mają tendencję do atakowania psów chorych, geriatrycznych, młodych szczeniąt i niektórych ras.

Chociaż świerzb demodektyczny zwykle nie jest zaraźliwy, suczki mogą przekazywać go swoim szczeniętom ze względu na bardzo bliski kontakt. Chociaż każdy szczeniak może złapać nużeńca w ten sposób, to właśnie szczenięta ras predysponowanych mają tendencję do zapadania na tę chorobę.

Nużeniec jest zwykle dość łatwy do wyleczenia, ale będzie to również zależeć od tego, czy możliwe jest rozwiązanie problemu medycznego leżącego u jego podstaw.

Świerzb drążący

Ten rodzaj świerzbu jest wywoływany przez roztocza Sarcoptes scabiei – te same, które powodują świerzb u ludzi. Roztocza te zagnieżdżają się pod skórą, powodując skrajne swędzenie. Utrata sierści spowodowana tym rodzajem świerzbu jest zwykle wynikiem nieustannego drapania i gryzienia przez psa, a nie samego świerzbu.

Chociaż świerzb sarkoptyczny jest uleczalny, jest też wysoce zaraźliwy i przenosi się na ludzi i inne zwierzęta domowe. Jeśli u psa zdiagnozowano ten rodzaj świerzbu, zachowaj czujność wobec siebie i rodziny. Zwróć uwagę na plamy swędzącej skóry i poinformuj lekarza, że Twój pies ma świerzb sarkoptyczny.

Roztocza Cheyletiella

Infestacja tym roztoczem jest często nazywana „chodzącym łupieżem”, ponieważ dokładnie tak wygląda! Roztocza te rzadko powodują swędzenie we wczesnych stadiach, ale jeśli inwazja nie jest kontrolowana, może wystąpić zaczerwienienie, swędzenie i wypadanie sierści. Jeśli zauważysz swędzenie skóry na sobie, ponownie powiadom lekarza o diagnozie swojego psa.